روحانی هیچ وقت مطرح نکرد که منتقدین دلسوز در کجای تصمیم‌گیری‌های وی اثر گذاشتند

ضرغام پرنیان در گفتگو با خبرنگار «خبرگزاری دانشجو» در خرم آباد، گفت: رئیس جمهور برای انجام توافق هسته ای با غرب دستپاچه و عجولانه عمل کرد و قطعا اگر با پافشاری و مقاومت بیشتر در برابر زیاده خواهی های غرب و آمریکا می ایستادیم می توانستیم امتیازات بالاتری را به ویژه در غنی سازی درصد اورانیوم دست بیاوریم؛ اما متاسفانه این فرصت از دست رفت.

وی افزود: همگان واقفند که عنان دیپلماسی هسته ای ایران در دوران اصلاحات و زمانی که در دست رئیس جمهور بود، سرنوشت فعالیت های هسته ای با پلمپ و تعلیق تاسیسات هسته ای گره خورد و با این حال سوال ما از رئیس جمهور این است که به نظر شما دستاوردهای هسته ای که قدرت های دنیا را پای میز مذاکره کشاند و آنها را به زانو درآورد مرهون مجاهدت و ایستادگی چه کسانی و در چه زمانی بوده است؛ نه اینکه ما دولت قبل را از عاری از خطا بدانیم ولیکن دولت گذشته مهمترین ویژگی و برجستگی کارش همین پرونده انرژی هسته ای است و در واقع اگر آن زمان آن ایستادگی و مجاهدت در کشور شکل نمی گرفت امروز باید بر سر محدودترین تحقیقات هم با کشورهای دنیا چانه بزنیم چه برسد که بخواهیم غنی سازی کنیم.

دبیر هسته کرسی های آزاداندیشی دانشگاه های لرستان با بیان اینکه شعار اعتدال یک بالش اخلاق است و یک بالش انصاف و اگر هر کدام از این بالها نباشند عدالت معنا نمی شود، گفت: رئیس جمهور ایران که با اشعار اعتدال و تدبیر و امید مجوز قرار گرفتن در مسند ریاسیت جمهوری را گرفتند در این دو سال اخیر ریاست جمهوری شان مرتبا بر افرادی که نقد کردند حمله ور شدند و البته در کنار این حملات می گفتند که ما آغوشمان باز است برای منتقدین دلسوز حال سئوال ما از ایشان این است که چرا هیچ وقت واضح مطرح نکردند که این منتقدین دلسوز در کجای تصمیم گیری های ایشان اثر گذاشتند و اگر گذاشته اند چه زمان آمدند و بگویند که فلان نقد دلسوزانه بود که منجر به برون رفت ما از بن بست شد.

پرنیان گفت: رئیس جمهور در جریان مذاکرات بارها منتقدین را به افرادی که دنبال جو سازی و دارای نگاههای شخصی و سلیقه ای هستند محکوم کردند؛ حال اگر رئیس جمهور شعاری را که از آن دم می زدند را با رعایت انصاف اعمال می کردند، حداقل باید تشکری از زحمات دولت قبل که تمام دستاوردهای هسته ای مرهون مجاهدت هشت ساله آنان بوده است را  انجام می دادند؛ اما نه تنها این کار را نکردند؛ بلکه بارها با کلماتی همچون جنگیر، افراطی تندرو و دیگر عناوین منتقدین را متهم کردند.